រេវត្តកុមារបង្ខំចិត្តចាកចេញ

"លីលាវតី ! ថ្ងៃនេះ អ្នកនាងមើលអាកប្បកិរិយាទៅដូចជាស្រពាប់ស្រពោនណាស់" រេវត្តកុមារ និយាយប្រារព្ធនឹងលីលាវតីនៅពេលដែលនាងមករកគេនាល្ងាចថ្ងៃមួយ "ខ្ញុំបាទមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្តសោះកាលដែលបានឃើញអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកនាង ដូច្នេះ សូមមេត្តាប្រាប់ខ្ញុំបាទផងបានទេថាអ្វីជាដើមហេតុនៃសេចក្តីសោកសៅនេះ ក្រែងលោ ខ្ញុំបាទអាចនឹងរកផ្លូវជួយដោះ ស្រាយកម្ចាត់កំចោករោកបាន ដើម្បីលីលាវតី សូម្បីតែជីវិត របស់ខ្ញុំបាទក៏អាចលះបង់បានដែរ សូមប្រាប់ខ្ញុំបាទភ្លាមៗមក"
"​អរគុណណាស់ រេវត្តៈ ! ប៉ុន្តែគ្មានរឿងហេតុអីទេ នាយប្រហែលជាគិតច្រើនពេកទេដឹង"នាង ក្រមុំឆ្លើយតបទាំងមិនសូវពេញសម្តី
យុវកម្លោះដឹងថាលីលាវតីលាក់បាំងការពិតទើបរំអុករកសួរតទៅទៀតដើម្បីឈ្លេចរក សច្ចការណ៍ឲ្យបាន
"លីលាវតី ! អ្នកនាងចាំបាច់បិទបាំងការពិតធ្វើអី អ្នកនាងមិនទុកចិត្តរេវត្តៈជាទាសករស្មោះត្រង់ របស់អ្នកនាងទេឬ "
ស្រីក្រមុំជ្រប់មុខចុះស្ងៀម យកម្រាមដៃត្រដុសជាយសំពត់ភូសាទៅមក នាងកំពុងតែស្ថិតនៅ ក្នុងអន្លង់មហាទុក្ខទាំងចង់នឹងប្រាប់រេវត្តៈឲ្យដឹងដើម្បីសុំជំនួយដែរ ប៉ុន្តែនាងនៅមើលមិន ឃើញវិធីអនុវត្តនៅឡើយ បើពឺតតែធ្វើយ៉ាងនេះតទៅទៀត ជួសនឹងកើតមានផលល្អ ត្រឡប់ជា កើតមានផលអាក្រក់កាន់តែខ្លាំងឡើង គឺ រេវត្តៈនឹងដោយក្តៅក្រហាយទៅជាមួយដែរ ព្រោះ ហេតុនោះលីលាវតីទើបកាត់ចាត់ប្រឈមមុខនឹងគ្រោះកម្មតែម្នាក់ឯង ដោយមិនសុខចិត្តឲ្យ រេវត្តៈពិបាកទៅជាមួយនឹងនាងទេ
"លីលាវតី​ ! មុននេះបន្តិច ខ្ញុំបាទបានឮសម្លេងយំខ្សឹកខ្សួលលាន់ចេញមកអំពីប្រាសាទ ខ្ញុំបាទ គិតថាមុខជាកើតរឿងអីមួយមិនខានឯប្រាសាទ ទាំងរឿងនោះគង់នឹងមិនទាក់ទិននឹង សំណោកសោកសៅរបស់លីលាវតីរបស់ខ្ញុំបាទេណៈ"
ភ្លាមនោះ លីលាវតីងើបមុខសម្លឹងមើលរេវត្តកុមារដោយភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ព្រោះមិននឹកស្មាន ថារេវត្តៈនឹងបានឮសម្លេងនោះឡើយ ​ហើយនាងក៏និយាយបន្លប់កាច់កុងថា
"ខ្ញុំក៏បានឮសម្លេងនោះដែរ ប៉ុន្តែវាមិនមែនឮឯប្រាសាទហ្នឹងទេ គឺវាឮនៅឯប្រាសាទមួយខ្នង ទៀតដែលនៅជាប់គ្នា"
ចម្លើយរបស់លីលាវតីមិនបានធ្វើឲ្យរេវត្តកុមារយល់យាក់ជាក់ច្បាស់ទេ ពាក្យសម្តីនិង អាកប្បកិរិយារបស់នាងនៅមានពិរុទ្ធភាពនាំឲ្យសង្ស័យមួយចំនួន កាលបើលីលាវតីចាកចេញ ទៅមិនយូរប៉ុន្មាន សម្លេងយំសោកបោកប្រាណនោះក៏បន្លឺឡើងមកម្តងទៀត យុវកម្លោះខំផ្ទៀង ត្រចៀកស្តាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីរេរកកន្លែងពិតនៃសម្លេងនោះ នៅពេលស្តាប់ក្នុង បន្ទប់មិនច្បាស់ គេក៏ចេញមកស្តាប់នៅខាងក្រៅទៀត សម្លេងនោះចេញមកពីប្រាសាទពិត ប្រាកដមែន វាជាសម្លេងទួញថ្ងូរសម្តែងសេចក្តីឈឺចាប់របស់អ្នកណាម្នាក់ ដោយមិនផ្សូរ ផ្សងយូរ រេវត្តកុមារក៏ម្នីម្នាដើរចេញពីខ្ទមតម្រង់ទៅកាន់ប្រាសាទ សំណាងល្អ ទ្វារក្រោយនៅ មិនទាន់បិទ គេក៏ស្ទុះលបចូលទៅខាងក្នុងរបងដែលងងឹតចាក់ភ្នែកមិនយល់ ហើយឡើង ទ្រើបៗទៅតាមជណ្តើរ រហូតបានទៅដល់ជាន់លើដែលជាប្រភពនៃសម្លេងនោះ គេក៏ប្រញាប់ ប្រញាល់ដើរទៅកាន់ទ្វារដែលកំពុងតែកើតហេតុ ប៉ុន្តែចៃដន្យក៏ដើរទៅបុកជល់នឹងមនុស្សម្នាក់ ព្រោះងងឹតឈ្លប់មើលមិនឃើញគ្នា មនុស្សដែលគេដើរជល់នោះស្ទុះហេមកសម្លឹងមើលមុខគេ
"អ្នកណាហ្នឹង មកធ្វើអីទីនេះ?"
រេវត្តកុមារសម្លឹងមើលមុខមួយសន្ទុះ ទើបឆ្លើយថា "ខ្ញុំ គឺ រេវត្តៈ មានកើតរឿងហេតុអីហ្នឹង​?"
"កើតរឿងធំហើយ រេវត្តៈ ! "នាងទាសីឆ្លើយដោយសស្លន់សស្លោ "នាងព្រាហ្មណីបានដឹង ហើយថាឯងនិងលីលាវតីបានលួចទៅជួបគ្នា ទាំងពីរនាក់ខឹងសម្បានឹងលីលាវតីជាខ្លាំង ការដែលនាងលួចទៅជួបឯង ពួកគេប្រកាន់ថាជាអំពើតក់ម៉ក់អាក្រក់ក្រៃ គួរឲ្យអាម៉ាស់មុខ ជាទីបំផុត ថ្ងៃដំបូង នាងព្រាហ្មណីបានកោះហៅលីលាវតីទៅសាកសួរ នាងក៏ទទួលសារភាព ដោយស្មោះស្ម័គ្រ ហើយលើកហេតុផលថា ទង្វើរបស់នាងមិនមែនជារឿងគួរឲ្យអាម៉ាស់មុខ នោះទេ នាងជាម្តាយខឹងខ្លាំងណាស់ដល់ថ្នាក់ចាប់លីលាវតីចងហើយវាយសំពងយ៉ាងគ្មាន មេត្តា ប៉ុន្តែលីលាវតីក៏អត់នឹងទៅរកឯងមិនបាន ហើយរាល់លើកដែលទៅរកឯង ក៏ត្រូវនាង ព្រាហ្មណីវាយដំយ៉ាងនេះ ឯងស្តាប់មើលខ្លួនឯងចុះ រេវត្តៈ ! ខ្ញុំទ្រាំស្តាប់ទៀតមិនបានទេ"
នៅពេលដែលនាងទាសីដើរចុះពីកាំជណ្តើរបាត់ទៅ រេវត្តៈប្រញាប់យកត្រចៀកផ្អឹបស្តាប់ ត្រង់ទ្វារ សម្លេងខាងក្នុងលាន់ឮមកខាងច្បាស់ក្រឡែត "មីកូនទុយ៌ស ! ហងកើតមកដើម្បី បំផ្លាញវង្សត្រកូល ខត្តិយមហាសាល ព្រាហ្មណ៍មហាសាលមាននៅគរគោកគរដីក្នុងក្រុង សាវត្ថី ប៉ុន្តែត្រឡប់ជាត្រេកអរទៅសមគប់នឹងអាមនុស្សចណ្ឌាលកម្ទេចមនុស្សទៅវិញ អញ សុខចិត្តខាតបង់កូនទុយ៌សដូចយ៉ាងហងឯងនេះប៉ុន្តែមិនសុខចិត្តបង្ខូចកិត្តិនាមរបស់ព្រាហ្មណ៍ ជាដាច់ខាត ហ៏ ! ខ្ញុំកំដរក្រអាញ សំពងវា ៨ រំពាត់ទៀត "
សម្លេងរំពាត់ជ្រែកអាកាសមកប៉ះផ្ទៃស្បែក សម្លេងស្រែកចំទាលដោយក្តីឈឺចាប់ សម្លេងសើច ក្អាកក្អាយសម្តែងសេចក្តីពេញចិត្តរបស់ម្តាយលាន់ឮមកម្តងទៀត រេវត្តៈឈរខាំធ្មេញដោយ បេះដូងឈឺពើតផ្សា គេចង់នឹងបំបាក់ទ្វារចូលទៅជួយលីលាវតី ប៉ុន្តែវិធីជួយរំដោះដែលឈ្លាស វៃជាងនេះមិនមានទេឬ​
"កុំវ៉ៃវាអី ម៉ាក់ ! "សម្លេងកណិការនិយាយខ្ទាស់ឡើង "ទោះជាវ៉ៃវាទៅក៏ងាប់ទទេ យើងមកធ្វើ យ៉ាងនេះល្អជាង គឺថា រឿងនេះកើតឡើងក៏ព្រោះតែអាក្មេងចណ្ឌាលម្នាក់ហ្នឹងជាដើមហេតុ បើអញ្ចឹងសូមឲ្យយើងជួយគ្នាបណ្តេញវាចេញទៅ"
"ម៉ាក់ក៏ចង់ធ្វើអញ្ចឹងដែរ ប៉ុន្តែកូនឯងភ្លេចហើយឬ អាអពមង្គលហ្នឹង វាជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត របស់ប៉ាឯង បើប៉ាឯងត្រឡប់មកមិនឃើញវា យើងអាចនឹងជួបប្រទះសេចក្តីលំបាកជាងនេះ" សម្លេងម្តាយកូនស្ងប់បាត់ទៅ នៅសល់តែសម្លេងយំសសឹករបស់លីលាវតី ខណៈដែលកំពុងតែ ឈរគិតនៅ៝ឯទ្វារនោះឯង រេវត្តៈក៏កើតមានគំនិតមួយដែលអាចជួយរំដោះលីលាវតីបាន គេប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់មកខ្ទមតូចវិញ ហើយសរសេរសំបុត្រ ១ ច្បាប់ឡើងដែលមាន លំអានសេចក្តីថា
"លីលាវតីស្រីឆើតឆោម ប្រកបគុណព្រមស្រស់សោភា
រេវត្តៈខ្ញុំបាទសូមឃ្លាតឃ្លា ចាកស្រីស្ងួនភ្ងានាពេលនេះ ។
បើទ្រាំរស់នៅគង់មិនបាន នាំទុក្ខខ្លួនប្រាណយ៉ាងគម្រិះ
នាងត្រូវម្តាយវាយដំច្រំជិះ ព្រោះខ្ញុំបាទនេះជាដើមហេតុ ។
ចណ្ឌាលខ្ញុំបាទជនថយថោក មិនគួរនៅជ្រកទីត្រដែត
សូមលាត្រឡប់ទៅស្រុកខេត្ត មិនមែនបដិសេធនាងនោះទេ ។
តាមពិតនាងល្អបវរស្រស់ ទាំងចិត្តសប្បុរសអស់ជាងគេ
សង្គ្រោះខ្ញុំបាទឥតទំនេរ ទោះម្តាយវាយជេរក៏ស៊ូទ្រាំ ។
សរសេរសំបុត្រដល់ត្រង់ណេះ ខ្ញុំសូមកាត់ស្លេះទាំងក្រៀមក្រំ
វណ្ណៈខ្ពស់ទាបត្រូវបង្ខំ ញ៉ាំងឲ្យរូបខ្ញុំឃ្លាតចាកលា ។
សរសេរសំបុត្រទាំងទឹកភ្នែក ហូរមកពុះជ្រែកម្តងមួយគ្រា
រេវត្តៈខ្ញុំបាទសូមក្រាបលា ស្រីឆោមលីលាវតីហើយ ។
បើបុណ្យវាសនាពីអតីត ជួយតាមប្រកិតឲ្យផលអើយ
ពួកយើងទាំងទ្វេបានកៀកកើយ រស់នៅធូរស្បើយតាមស្រមៃ ។
សម្តីចុងក្រោយអួលដើម-ក លាស្រីបវរទាំងបក់ដៃ
តាមដោយលិខិតចារសេចក្តី ពោរពេញអត្ថន័យអាល័យនាង ។"
ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចេញពីបេះដូង
រេវត្តៈ (ចណ្ឌាល)
គេនាំយកសំបុត្រនោះទៅប្រគល់ឲ្យនាងទាសីប្រាប់បង្គាប់ឲ្យនាងប្រគល់ឲ្យលីលាវតីក្នុង ឱកាសសមរម្យ រួចក៏ដើរត្រឡប់ទៅកាន់ខ្ទមវិញ យុវកម្លោះប្រមែប្រមូលសម្បុកសម្បត្តិតូចតាច តិចតួចរបស់គេ ហើយយកក្រណាត់វេចជាបង្វេចមួយយ៉ាងធំ ភាគច្រើនក៏ជាសម្លៀកបំបពាក់ ដែលលីលាវតីឲ្យគេហ្នឹងឯង គេយកបង្វេចមកឱបក្រសោបហើយក៏ម្នីម្នាចាកចេញពីខ្ទមទៅ ឈរនៅខាងក្រោមងាកមកសម្លឹងមើលខ្ទមកម្សត់របស់គេហើយស្រដីតិចៗថា
"លាសិនហើយ ! ខ្ទមសម្លាញ់អ្នកធ្លាប់នាំសេចក្តីសុខមកឲ្យខ្ញុំ" ។
គេក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ដើរឆ្ពោះទៅកាន់មាត់ស្រះត្រង់ចំណុចដែលគេបានជួបនឹងលីលាវតីនៅគ្រាដំបូង ឈរនៅទីនោះមួយសន្ទុះហើយរូតរះដើរប្រជ្រៀតកាត់ភាពងងឹតអន្ធការចេញទៅ ផ្លូវធំ ដើរផងរត់ផង រហូតទៅដល់ខ្លោងទ្វារក្រុងខាងទិសឧត្តរ នៅពេលនោះឆ្មាំទ្វារហៀបនឹង បិទទ្វារល្មម ប៉ុន្តែរេវត្តកុមារអាស្រ័យភាពរហ័សរហួនទើបមុខចេញទៅរួចបាន ។
គេមានអារម្មណ៍ធូរទ្រូងដែលបានស្រូបយកបរិយាកាសស្រស់ថ្លាបរិសុទ្ធខាងក្រៅកំពែងក្រុង ចាប់តាំងពីពេលនេះតទៅ គេសង្ឃឹមថានឹងបានទៅរស់នៅក្រោមរង្វង់ដៃដ៏កក់ក្តៅរបស់ ឪពុកម្តាយដូចមុនមិនខាន ។